bove
Vaste Planten

naar onderen 

in mijn eerste jaar kreeg ik van iemand Convolvulus cneorum , maar ik had er ook net een zelf gekocht. De eerste zette ik in een perkje langs de weg met rotsen erachter, de tweede plaatste ik bovenop rotsen op een plek waar vrij veel grond beschikbaar was. Convolvulus nr 1 was vrij spoedig ter ziele; inmiddels begrijp ik waarom. En ook waarom allerlei andere dingen 't in dat perk niet doen. Het wordt er eenvoudig 's zomers té heet. De tweede heeft bijna twee jaar boven op de 'berg' tegenover onze keuken gewoond, totdat we besloten dat de berg zou worden afgegraven tot op de kale rotsen. Er stond erg veel van de vermaledijde kermès-eik op en was, direct bij de ingang van ons huis, totaal niet aantrekkelijk. De convolvulus kreeg een tijdelijk onderkomen in een grote pot. De berg werd afgegraven; dat klinkt heel eenvoudig, maar was in praktijk een gruwelijk karwei. De tuinman met zijn machientje moest eraan te pas komen om de stronken van de kermès eruit te krijgen. Toen het hele karwei geklaard was kreeg de convolvulus een nieuwe plek weer wat hoger op onze heuvel, waar hij fantastisch staat (naast een melianthus ) omdat de groeiwijze erg mooi is: hij vlijt zich neer op zijn plek! Het is een mooie plant met zilverig grijsgroen blad en als extra in het voorjaar grote witte bloemen. Een aangename verrassing was dat tussen de nu kale rotsen overal scheuten van de convolvulus tevoorschijn kwamen. Tot nu toe vind ik het super, kennelijk voelen de wortels zich lekker tussen de stenen. Didi Buth schrijft in een van haar artikelen in Onze Eigen Tuin 2003 over haar tuin in de Ardèche - ik heb er veel van opgestoken - dat je er beter elk jaar voor de zekerheid wat stekken van kunt nemen. Ik doe dat in het voorjaar wanneer ik hem toch wat bijknip, maar het is geen makkelijke stekker. De helft ongeveer lukt niet! Misschien zijn najaarsstekken beter.

Twee absolute toppers. 
Voor plekken waar je niks kunt bedenken is Erigeron karvinskii   een pretentieloos, supergemakkelijk plantje. Niet hoger dan ongeveer 25 cm, vrijwel non-stop voorzien van madeliefjesbloemen met wat roze. Het aantrekkelijke van deze plant is dat hij er vrijwel altijd goed uitziet: waar bij madeliefjes de uitgebloeide bloemen de plant ontsieren is dat bij deze erigeron niet het geval. Als de plant echt een beetje uit zijn voegen is gegroeid knip je hem af, desnoods kort. 2 of 3 weken later ziet hij er alweer goed uit en begint weer te bloeien. Hij bloeit bovendien ongeveer het hele jaar, behalve als het echt koud wordt; trouwens ook niet als het echt heet wordt en hij nauwelijks water krijgt. Maar met een beetje water af en toe gaat hij soms de hele zomer door. Hij zaait zich ook goed uit. Een niet al te groot plantje laat zich - met het nodige water - ook nog aardig verplanten. Ik doe dat meestal met een tussenstop in een potje! Ik denk dat je een fantastische randbeplanting kunt maken van deze erigeron met Oxalis rubra . De foto - linksonder - is niet zo geweldig, sorry. Op de achtergrond de ook heel lang bloeiende Oreganum dictamnus . Een mooie combinatie is erigeron karvinskii met de roze bloeiende Gaura lindheimii . Ik heb mijn gaura gekregen van dochter Anne Claire en weet de verdere naam niet, maar w.s. is dat 'Siskiyou Pink', want hij ziet er uit als de beschrijving daarvan in de catalogus van Philippi. Foto midden. De gaura is leuk, maar rommelig. De roze doet het bij mij beter dan de witte en zaait zich ook uit. Hij kan erg goed tegen droogte.

Ceratostigma plumbaginoides  - rechts boven - doet het ook prima in Nederland. Het is een kruiper, die misschien kan gaan woekeren. Hij bloeit vanaf half juni tot minstens oktober met niet zo grote, maar helderblauwe bloemen in eindstandige trosjes. De kleur blauw is geweldig, zeker bij alle grijsbladigen die het hier zo goed doen. In het najaar verkleurt het blad nog eens fraai rood, daarna verdwijnt hij om het volgend jaar groter terug te komen. Als je hem plant bovenaan een losgestapeld muurtje komt hij t.z.t. lager tussen de stenen doorgroeien. 
Salvia's


Onder salvia's zijn veel voor hier geschikte soorten te vinden. Een heel mooie, makkelijke plant is Salvia microphylla , met kleine blaadjes, struikachtig. Hij is er in verschillende uitvoeringen. In blauw, kleur van de ceratostigma boven, in rood, in zachtgeel en in fuchsia roze. Hij kan goed tegen droog en heet en heeft af en toe een stevige knipbeurt nodig. 
Rechts een truc-foto. Aan de linkerkant de salvia met daarvoor Tanacetum harajanii (t.k bij Gill), een fantastisch zilverkleurig plantje met een soort veertjesblad. De rechterhelft is dezelfde combinatie, nu met in beeld ook een gewone koolzaadplant, die - letterlijk - in de weg groeit. Het rode puntje is een portulacca die zich daar zelf heeft neergezet ..

Pineapple' waarvan de naam verwijst naar de ananasgeur van het blad. Deze wordt wel 1 meter hoog en bloeit vanaf eind september. Links een foto van de hele plant; gekregen als stek is hij binnen één jaar zo groot geworden.
Rechts detailfoto van de bloem.

Voor salvialiefhebbers een geweldig boek: Salvia's. John Sutton, Ned. versie uitgegeven door Schuyt.

(Kwekerij van Esveld in Boskoop heeft een zeer grote sortering tuinboeken. Overigens vaak goedkoper via internet: in Amerika bij Amazon.com )
Spectaculair is Salvia guarnatica . Hij kan zo maar 2 meter hoog worden, met grote blauwe bloemen laat in september. Wat schaduw en voeding vindt hij lekker en hij heeft het moeilijk in een koude winter. Stekken gaat makkelijk, evenals bij de vorige soort.  Foto rechts. 
Helemaal rechts: een microphylla soort met fuchsiaroze bloemen. Ik weet niet of hij de winter van begin 2006 heeft overleefd. (Nee!)

De bekende salvia met dat paarsige blad, S. off. purpurascens waarschijnlijk, was hier binnen de kortste keren ter ziele.
Philippi heeft talloze soorten in de collectie.  Informatie over Salvia roemeriana in de pagina eenjarig en wild.

In een klimaat als dat rond de Middellandse Zee doen planten met grijze en zilveren bladeren het vaak erg goed. Ik heb een salvia met zilverig blad, niet hoger dan een cm of 15 zonder bloemen, die het hier fantastisch doet. Zoiets koop je dan zonder naam ... Ik denk dat het een van de Salvia officinalis soorten is, maar ik weet het niet zeker. De hoogte klopt niet. Op de linkerfoto op de voorgrond 
Links ervan Teucrium cossonii , roze bloeiend in mei/juni en verder gewoon mooi van vorm en blad, er schuin achter Tulbaghia variegata met 'bont' blad, i.e. een fijn licht lijntje langs het blad en Festuca glauca , een grasje met heel fijn blad. Rechtsboven in de hoek Euphorbia characias , inheems. ik vind al die blauwgrijze tinten bij elkaar erg mooi.
Een prijsplant is ook Oreganum dictamnus. Je moet er een goed plekje voor hebben: in de zon en liefst bovenaan iets zodat het wat kan afhangen. Aan de rand van een plantenbak of bovenaan een muurtje. Grijs viltig blad en gedurende lange tijd roze, hopachtige bloemen. Van harte aanbevolen, maar niet makkelijk te vinden! (wel bij Gill Pound)
Het exemplaar op de foto is nog maar een jaar oud. Een andere staat op een plek die moeilijk te fotograferen is. Die is ongeveer 35 cm in diameter en een cm of 15 hoog. Een plaatje! 
Leucophyllum frutescens mag - als eenmaal aangeslagen - geen water, want dan verliest hij uiteindelijk zijn vorm. Het aardige van deze struik is dat hij na een forse regenbui begint te bloeien met een overvloed aan bloemen. 
Op de foto kun je ook goed zien dat de rode ondergrond slecht combineert met roze en heel goed met grijs. De zilverige plant rechts is weer Tanacetum harajanii , de roze bloemetjes zijn van een onbekende silene, denk ik. Leucophyllum is te koop bij Philippi. 
Op de foto rechts staat Bulbine frutescens 'Hallmark'. Die naam geeft te denken. Frutescens klinkt als vruchtdragend, de leucophyllum heet ook al zo. Aan de leucophyllum heb ik nog nooit zaad zien zitten en aan de bulbine ook niet, maar die doet het stiekem, want ik vind wel overal jonge plantjes! Zou deze bulbine iets met  het kaartenmerk te maken hebben?
Ik heb hem van mijn tuinman gekregen en het is in meer dan een opzicht een geweldige aanwinst. Hij hoeft nooit water. En hij kleurt erg goed bij de omgeving, want de aarde is hier oranjerood en de rotsen vaak een verbleekte versie van die kleur. Tenslotte zitten er bijna het hele jaar bloemen aan, die veel door insecten worden bezocht. Een soort vetplant is het. Hij bestaat ook in het geel, maar die was bij mij in één winter weg. Een autoverkoper heeft mij ooit al eens verteld dat geel geen goede kleur was: 'Gele lak is roestgevoelig' zei hij, maar het was natuurlijk wel een autoverkoper. Zowel de leucophyllum als de bulbine vind je bij Philippi. Bulbine ook wel elders... 

Persoonlijk hou ik niet zo van planten met dorens of stekels. Je kunt ze niet vastpakken en dat geeft problemen bij snoeien en verplanten en alles. Maar yucca , tweede naam mij onbekend, is wel erg mooi op een plek waar hij aandacht krijgt, maar niemand kan prikken. Je hoeft er nauwelijks iets aan te doen: ik beperk me tot het weghalen van de uitgebloeide bloemen in het voorjaar. Bloei vanaf eind augustus. Deze foto is van eind oktober, maar een ander exemplaar was toen allang uitgebloeid. 
Farfugium japonicum hoort bij de ligularia's. Deze heeft stevig, rond blad en ontleent daaraan zijn decoratieve waarde. Ik heb mijn exemplaar al minstens 10 jaar en meegenomen uit Nederland, maar ooit gekocht in Engeland. Tot mijn verrassing begon hij hier voor het eerst te bloeien, eind oktober. Helaas lusten de slakken hem graag, maar de bladeren zijn wat taaier dan van de andere soorten dus gaat hij niet helemaal op! Moeilijk te vinden, makkelijk te scheuren! Het roodachtige geval is Lilium Henryii.
Zelfs op de laatste dag van november - hoera, weer voorbij! - is er nog wel wat te beleven.
Campanula muralis bloeit nog een beetje op een armoedig plekje in een gevel van de Rue des Fleurs. Hij groeit op de onmogelijkste plaatsen, maar poot je hem op een lekker plekkie in je tuin dan is hij in de kortste keren ter ziele. Krijg je hem in een rottig hoekje aan de praat, dan blijft ie voor eeuwig! 
Rechts de laatste bladeren aan een grote vijg over een mooie, oude muur.

31 januari 2006 Niet altijd gaat alles goed. Onverwacht stevige vorst kan toeslaan op plekken waar het jarenlang prima is gegaan. 
Sedum rubrotinctum is een leuk plantje voor moeilijke plekjes. Het doet het op plekjes met nagenoeg niks in de aanbieding. Beschut? Niks aan de hand! Foto links. 
Maar deze winter heeft het op onbeschutte plaatsen ernstig van de vorst te lijden gehad. Rest slechts een beetje zwarte narigheid...
Je kunt nieuwe plantjes kweken door een (afgevallen) blaadje op grond te leggen.  
Zoals gebruikelijk na een periode met vorst zijn daar, waar ik te laat was om de zaden op te vangen, tig zaailingen opgekomen aan de voet van helleborus. Vandaag heb ik iets van 60 zaailingen van Helleborus sternii 'Wilgenbroek' , wat een vreselijke naam!, opgepot of elders gezet. Voor de weggeef c.q. om gewoon te kijken of ze het willen doen. Ze zijn oersterk, die zaailingen! Maar als je ze op een rottig plaatsje zet (ik heb er genoeg!) groeien ze niet erg hard. In de vette klei van Zoeterwoude bloeiden ze na 3 of 4 jaar, maar hier moet je engelengeduld of goede grond hebben. Als de moederplant bloeit zal ik haar fotograferen.
Een van de aardigste en makkelijkste planten hier is Sedum palmeri . Je hoeft er nooit naar om te kijken, zelfs als hij in een pot staat (hoewel, een beetje water af en toe vindt elke plant lekker), hij laat zich heel makkelijk stekken = stukje eraf en gewoon in de grond zetten!, krijgt 's winters aantrekkelijk roodachtig blad en bloeit ook nog eens heel vroeg, wanneer er nog nauwelijks iets bloeit, geel.  Een echte prijsplant! Hier bijna in bloei (februari). daarnaast Sedum rubrotinctum , die beschut buiten heeft gestaan en in een klein potje de koude winter prima heeft overleefd, zonder veel verzorging!

13 februari. Op het ogenblik in de tuin: 1 bloem aan een phlox, 1 bloem aan een gazania en 1 bloem aan Othonna cheirantifolia . Othonna is een aardige plant die nauwelijks verzorging nodig heeft. Het blad heeft een goede grijsblauwe kleur en staat min of meer dwars. Af en toe komen er bloemen aan, meestal in het najaar. T.k bij Gill Pound. Het is me wel eens gelukt om hem te stekken. 
Een week later staat ook de eerste Helleborus orientalis - hieronder -in bloei. Helaas naamloos, maar wel een van de mooiste die ik ken. Er zijn altijd genoeg zaailingen, maar die kunnen anders zijn dan de moederplant. Je weet per slot niet waar de bezoekende hommel eerst is langs geweest ... Jammer dat de vogeltjes, uit dank voor al het eten dat ze krijgen in de koude maanden, hem helemaal onderpoepen; hij staat onder de amandelboom in de aanvliegroute!

Deze euphorbia, Euphorbia characias , groeit hier in het wild. Ik vind het prachtige planten en deel dat gevoel niet met de meeste Fransen, want hij is giftig, dus een mauvaise herbe. Hij wordt erg groot en zaait zich enorm uit, dat wel. Maar hij is erg lang erg mooi. Als de knoppen vlak voor de bloei gebogen zijn, komt er nog vorst, zegt men hier! Ze hangen nog, dus voorlopig nog geen voorjaar. Op de plek waar het het allerwarmst is in de tuin begint hij nu wel te bloeien.

Ook elders begint er van alles. Erodium pelargonifolium , links, is een plant waar je niet naar om hoeft te kijken en die zich bovendien goed uitzaait.

Corydalis nobilis (zaaien; 2 1/2 jaar van zaad tot bloei) mag er wezen. Rechts. Een vaste plant met mooi blauwgroen loof en gele bloemen. Ik denk dat hij prachtig zal combineren met de euphorbia's van hierboven.   

Andere helleborussen beginnen nu - 13 maart - ook te bloeien. O.m.  meer Helleborus x sternii *) 'Wilgenbroek' - hoe verzin je het! - , hierboven, en een gele h. orientalis waarvan de naam me onbekend is; ik heb er veel zaailingen van!
Het is altijd een beetje jammer dat de bloemen zo hangen, zodat je ze moet optillen om te bekijken. Maar ik blijf ze prachtig vinden en op een schaduwrijke plek met kleiige grond, wat extra kalk en/of mest en met enige regelmaat water doen ze het hier prima.

*) Helleborus x sternii. Het is een kruising tussen H. argutifolius en H. lividus! Met dank aan Herman van Beusekom.

Boven en hiernaast: H. Orientalis. 
Links: dit is altijd de laatste die bloeit en het is het pronkexemplaar van de collectie. Geen naam bekend, behalve dat het een Helleborus orientalis-soort is. Voor zover ik me herinner heeft helaas uitgerekend deze nog nooit zaad geproduceerd, maar nu alles zo laat is en er bovendien vrij veel bloemen aan zitten, hoop ik het dit jaar wel gebeurt. En dan gaat er zeker een netje omheen, zodat ik het niet ontijdig kwijtraak.

 
Bij maartse viooltjes - Viola odorata - denk ik altijd aan: onder bomen. In ons eerste jaar hier heb ik er wat gekregen van mijn buurvrouw en ze vermeerderen zich razendsnel. Dus toen ik de berg boven moest beplanten heb ik daar een stel zaailingen neergezet: voor een flink deel van de dag in de volle zon en op een behoorlijk droge plek. Ze doen het daar fantastisch, één plek blauw. Ze staan er pas anderhalf jaar dus meer dan 25 cm in het rond is het nog niet, maar het is veelbelovend. Zonder bloemen is het plantje niet lelijk, dus van mij mag hij blijven! Inmiddels heb ik beneden in een donker hoekje een witte gepoot, maar die doet nog niet veel. In de schaduw, misschien daarom!

Genieten, hoor, in het voorjaar. Links noem ik altijd 'knuffeleuphorbia' omdat hij zo zacht aanvoelt. Euphorbia cypariassis 'Tall Boy' (van Philippi),
Deze is hoger en de blaadjes zijn kleiner dan gewone E. cypariasis, die ik ook erg mooi vind en die op een armoedige plek heel lang rood blad heeft. Woekert!!! 		Phlox subulata 'Blue Eyes' die geheel probleemloos een keer per jaar overdekt is met bloemen. Deze staat heel warm en begon in februari al te bloeien. Ik heb ook nog een donkerroze, minder in de zon, die komt net op gang en dat is Phlox douglasii 'Red Admiral', ook een geschikte plant voor deze omgeving.

Convulvulus cneorum gemeld aan het begin van dit deel over vaste planten, staat nu in bloei = half april

Kruiptijm, Thymus serpyllum bedekt in no time een flink stuk en bloeit uitbundig.

Mijn ervaring is dat het nog niet eens eenvoudig is om tijm te laten aanslaan, maar als het gelukt is, gaat het verder heel makkelijk. Deze soort wil wel af en toe water. De foto is van eind april.

De houtige tijm schijnt nogal brandgevaarlijk te zijn en wij hebben opdracht gekregen dat te verwijderen onder bomen. Op plaatsen, waar af en toe water geven geen probleem oplevert, is deze soort een heel goed alternatief.
Weer eens eentje voor de salvialiefhebbers. Helaas weet ik de naam van deze soort niet ... en bij Filippi konden ze me niet helpen toen ik met een stek aan kwam zetten. Ik heb er hierboven al melding van gemaakt, met foto, vorig jaar in het najaar.  De beschrijving van Salvia 'Bees' Bliss klopt het best. Het is een prima plant, ook mooi zonder bloem en hij stekt heel makkelijk! Kan heel goed tegen de droogte, ook nog. Helemaal rechts.

 Nog een 'bliss' ... dit is Iris 'Susan's Bliss' waarvan ik 3 jaar geleden één wortelstok cadeau kreeg.

Ik moet erbij vertellen dat deze iris niet al te veel in de zon staat en bovendien vrij regelmatig water krijgt. Maar hij groeide dan ook als een tierelier. Eind van het jaar ga ik hem scheuren.

Wat iris betreft: ik kan hem ook bij de bollen onderbrengen of desnoods bij 'wild', want sommige irissen groeien overal ...

Anjertjes zijn vaak heel geschikt voor hier, maar ik vergeet de namen op te schrijven of ik weet ze sowieso al niet. Een paar foto's van leuke soorten die het goed doen. Ik heb nog een leuke gele ook, maar die wil niet op de foto.
Deze rode, van het tuincentrum in St Chinian, staat al jaren in de pot met bont zevenblad en iris reticulata. Dit soort bloeit erg lang en laat zich vrij makkelijk stekken.
Linksonder komt van een plantenmarkt, maar de naam is me onbekend. Hij gaat erg makkelijk. Hou me aanbevolen voor namen. Rechts: Dianthus deltoides 'Baa' , beetje rare eigennaam, maar dat kan ik ook niet helpen!

Eerstdaags begint alweer de zomerrust. Wat nog een tijdje door blijft bloeien is Convolvulus mauretanicus die tegenwoordig sabatius heet, de blauwe winde, waarvan ik nog goed weet dat ik hem - op een foto - voor het eerst zag in een fraai plantenboek: The Dictionary of Garden Plants. Ik had het boek gezien toen ik op vakantie ging met man en 2 nog heel kleine dochtertjes. Op Heathrow bij  W. P. Smith's. De begeerte sloeg in volle glorie toe, maar ik moest wachten tot de terugreis. Ik heb het kapot bekeken bij mijn eerste stappen op de weg van serieus tuinieren!!


Helaas waren heel veel planten in het boek niet geschikt, zoals men met vallen en opstaan moet leren. Meconopsis betonifolica, foto 1263, bijvoorbeeld. Convolvulus mauretanicus wordt getoond als een compacte plant op de hoek van een verhoogde bak met veel mos. Een WOW! foto. Een boek uit 1969 en waarschijnlijk een van de eerste boeken met kleurenfoto's.
De convolvulus in mijn tuin is lang niet onverdienstelijk, niet compact, maar met lange slierten door b.v. brachyglottis. Ook leuk!
Lobelia laxiflora var. angustifolia heet hij bij Philippi. Ik denk altijd maar dat ie lobelia mexicana heet. Raar is dat, dat je een andere naam in je hoofd hebt en je weet niet waarom. OK. Deze niet snel als lobelia herkenbare plant is een aanwinst voor lastige stukken, vooral als je veel ruimte hebt, want hij woekert een beetje. De nieuwe spruiten komen gelukkig niet een meter verderop naar boven, maar blijven dicht bij de plant, die daardoor mooi compact blijft. Meestal bloeit hij twee keer, in de nazomer nog eens, eerste bloei vanaf mei. 

Hier links de bloemen in detail. Het is op zichzelf een wonder dat een plant zo goed groeit op zulke waardeloze, ondiepe grond, in de volle zon met zelden water!
Voor de lobelia op de foto rechts staat Salvia microphylla 'La Luna' die het moeilijk heeft met de geweldenaar erachter en dáárvoor nog Euphorbia cypariassis - knuffeleuphorbia - over wiens enthousiasme ik me ook altijd verbaas; gaat alle kanten op, dus niet planten als je dat niet wilt hebben, maar leuk en fraai rood in het voorjaar. 


Ook hier is dit een ijzersterke plant: Verbena bonariense . Een wat stijve, rechtopgaande, smalle plant, die  iets van 1,50 tot 2m  hoog wordt en maar blijft bloeien vanaf half mei. Je moet hem eerst op de een of andere manier in je tuin krijgen, daarna gaat het vanzelf en komen ze op onverwachte plekken tevoorschijn, vaak tussen tegels. 

Verrassing: 2 jaar geleden plantte ik een een trogje dat buiten bovenop een afgezaagde stam staat (en daarom weg moet, want er zitten termieten in!) Scuttelaria scordiifolia . Dat bloeide wel aardig, maar vorig jaar was er niks te zien en dit jaar staat hij er uitbundig bij. Rara? Hij heeft kleine knolletjes, dus zou net zo goed in de bollen-afdeling kunnen staan. Scuttelaria capsules, van de alternatieve afdeling bij de drogist, helpen trouwens fantastisch als je allergisch bent voor pollen en je krijgt er jeukende ogen van!
Ze houden van koele voeten blijkbaar en laten zich niet heel makkelijk elders zetten. Er komen hier minder vlinders op dan in Nederland, wat de Franse vlinders niet kennen lusten ze niet? 

Er staan 2 olijfbomen in mijn hobbytuin. Dat is het gedeelte waar ik graag bezig ben, een gedeelte ook dat veel vaker water krijgt dan de rest. Ik vind er niet veel aan, aan die olijfbomen bedoel ik. Ik vind ze pas mooi als ze van die hele dikke, doorleefde stammen hebben, maar dan moet ik nog 100 jaar wachten of zo.
Een van de twee heb ik in een bolvorm gesnoeid, hoewel ik daar eigenlijk ook niet zo van houd, maar het komt op die plek goed uit. Aan de onderkant heb ik Sollya heterophylla geplant in de hoop dat ie door de olijf heen groeit en hem versiert met zijn hangende, blauwe klokjes. Toen mijn tuinman hoorde van dat plan  kreeg hij bijna een rolberoerte: het idee dat je een olijf zou ontheiligen door er iets anders doorheen te jagen was ongeveer een doodzonde!
De sollya groeit niet erg hard, maar bloeit wel goed. Over een jaar of 5 is het misschien wel wat, hij kan volgens de boeken 2 meter halen!. Ik heb mijn exemplaar uit Nederland gekregen, maar ik heb hem wel eens gezien hier.
Anthemis x 'Sauce Hollandaise' (denk ik) doet het hier beter dan op de zware klei van Zoeterwoude.
Ik had hem - hier - eens na de bloei teruggeknipt, de afgeknipte stukjes klein gemaakt en ter plekke neergegooid en vond er een heleboel geworteld en wel terug!

Kan niet helemaal zonder water.

 

 

Na drie jaar is het een heel mooie plant geworden. In Nederland wilde hij nooit zo, maar hier doet ie het geweldig: Catananche coeruleum . Kan erg goed tegen droogte, maar af en toe water vindt ie wel lekker. Juni. Rechts: Teucrium aureum een broertje (of zusje) van de wilde teucrium aan het eind van het wildeplantenhoofdstuk. Een bescheiden bodembedekker, droogteresistent, hier naast een onbekende sedum. Makkelijke planten voor moeilijke, droge plekken in de zon.
Allebei te koop bij Philippi.

19 maart Van mijn buurvrouw heb ik een aantal jaren geleden zaailingen gekregen van Helleborus niger , in Nederland een lastige plant, die het soms toevallig naar zijn zin heeft. Hij doet het verrassend goed. Ik heb hem op een plek waar regelmatig gegoten wordt en waar hij 's middags in de zon staat. Bij mijn buurvrouw staat hij onderaan een muur op het westen, dus knap warm!

3 april 2009 De euphorbia's staan nu volop in bloei. De soort is Euphorbia characias die hier overal in het wild voorkomt. Een schitterende plant, die niet overal lang zal leven, maar zich volop uitzaait. Foto linksboven. Hij heeft echt zwarte 'oogjes'. Subtiele verschillen in ondersoorten, waarvan de naam mij onbekend is, als ze al een naam hebben. Wat een schitterende bloem is het toch. Maar de Fransen vinden het niks!